تحلیل جنسیتی ثبات اشتغال در ایران

در این مقاله، عوامل مؤثر بر افزایش احتمال غیر شاغل شدن یک فرد شاغل طی یک سال با رویکردی جنسیتی و از دو جنبه ی «تغییر وضعیت اشتغال به بیکاری» و «تغییر وضعیت اشتغال به غیر فعالی (خروج از بازار کار)» بررسی شده است. داده های پانلی مورد استفاده در این مقاله، نتایج آمارگیری از نیروی کار مرکز آمار ایران در دو فصل بهار ۱۳۸۴ و بهار ۱۳۸۵بوده و به منظور تعیین عوامل مؤثر بر تغییر وضعیت اشتغال افراد شاغل، از مدل پروبیت استفاده شده است. یافته های بررسی نشان می دهد جنسیت، عامل موثری بر ثبات اشتغال است، به این ترتیب که در مجموع، ثبات اشتغال برای زنان شاغل کم تر از مردان شاغل است و زن بودن، احتمال خروج از اشتغال به غیر فعالی یا به عبارت دیگر خروج از بازار کار را حدود ۲۰ درصد افزایش می دهد. ثبات اشتغال به طور کلی برای ساکنان مناطق روستایی، مهاجران، دارندگان تحصیلات دانشگاهی، شاغلان در کارگاه های دارای ۵ نفر کارکن و بیش تر و بیمه شده ها بیش تر است. در مورد زنان شاغل، ثبات اشتغال زنان روستایی، زنان مهاجر، زنان مزد و حقوق بگیر بخش عمومی و زنان بیمه شده بیش تر است. نکته ی دیگر این که ازدواج، ثبات اشتغال مردان را افزایش ولی ثبات اشتغال زنان را کاهش می دهد.